Created from nothing, ending as everything

Nu zijn er nog welgeteld twee dagen tot ik van Narvik weg ga. Van woensdag tot vrijdag hebben we een afsluitingskamp voor Noord-NW en van vrijdag tot zaterdag wordt iedereen in Oslo verzameld en zaterdag ben ik thuis. Ik zal jullie niet moeten vertellen dat het nog twee stressvolle dagen worden. Natuurlijk ben ik nog niet begonnen met pakken en er zijn nog een hele boel mensen waar ik afscheid van moet nemen; twee dingen die ik probeer uit te stellen tot het allerlaatste.

Toen ik vorig jaar besliste om deel te nemen in een uitwisselingsprogramma naar Noorwegen heb ik veel verschillende reacties gekregen. Sommige vonden het een weggegooid jaar, andere vonden het een ervaring voor het leven. Een groot deel begreep wel niet waarom ik naar NW wou, ik hoor het ze nog zeggen: ”Waarom naar NW als je ook naar USA of Australië kunt?”. Wel, ik kan u vertellen, ik heb er geen seconde spijt van. Ik had dit jaar nodig voor mezelf, ik was nog niet klaar om te studeren. Dit is iets dat ik helemaal alleen heb gedaan en ik ben er mezelf dan ook echt in tegengekomen. Mijn landenkeuze valt ook makkelijk te verklaren; NW sprak mij aan, had iets speciaals in zich met de prachtige natuur en fjorden en is een van de beste landen om in te leven. Ze zeggen wel dat de mensen in NW gesloten zijn, maar het is gewoon een kwestie van ze te leren kennen, en dan zijn ze de meest gastvrije mensen die je je kan denken. Op zich maakt het niet veel uit of je uw jaar hebt aan de andere kant van de wereld of zoals mij, iets dichterbij. Je bent weg uit je vertrouwde omgeving en alles is anders, of je nu om 2000km afstand zit of 20000.

Het is niet gemakkelijk om uitwisselingstudent te zijn. Of je het nu wilt of niet, je bent sowieso niet helemaal dezelfde persoon als je eerst was: je wordt beinvloedt door je omgeving en plots kom je dan in een heel andere en nieuwe omgeving terecht. In België durfde ik gerust te vertellen wat ik over een bepaalde zaak dacht, althans tegen vertrouwde mensen maar, als je pas in uw land komt zijn er geen vertrouwde mensen, alles, maar dan ook echt iedereen en alles is nieuw. Tot de kleinste dingen waar je eigenlijk gewoon nog niet eens over had nagedacht. Ikzelf had het moeilijk in het begin om aan mensen te laten zien wie ik was. Maar na een bepaalde tijd gaat dat beter en kan je jezelf ontplooien, vooral omdat als je de taal kunt, dan word je geintegreerd en maak je meer en betere vrienden. Het is me meerdere keren voorgekomen dat als ik met mensen praat ze naderhand zeggen dat ze wel zin hadden om met mij te praten maar dat ze schrik waren dat ik hun niet zou verstaan. Taal en integratie, het hangt echt samen. Mensen kunnen u op het begin ook als een andere persoon zien dan dat ge eigenlijk zijt. Ik werd eerst gezien als een heel stille persoon, hoewel ik dat eigenlijk niet ben, zodra ik over de verlegenheidsdrempel kom. Ik werd in mijn familie en vrienden gezien als iemand die altijd wel tijd en zin had voor een grapje, om het zo te zeggen, dat kwam altijd wel vlot. Hier werd plots alles in het Engels, wat in mijn geval nu niet bepaald vlot is. Daarom dat ik toen echt gefocuseerd heb op het Noors; ik haatte het om in een noors gesprek plots met Engels te komen, maar ik wou toch graag meepraten dus dan praatte ik nog liever gebrekkig Noors dan Engels. Uitwisselingsstudent zijn is zoveel meer als gewoon een jaar naar een ander land gaan. Het is heel uw vertrouwde omgeving achter laten om zomaar in een andere gegooid te worden waar echt alles nieuw is. Ik weet nog goed hoe ik verloren liep in de stad en verkeerde bussen nam, maar na een paar keer ben je aan zo een dingen ook al weer gewoon. Veel went, maar niet alles.

In dit jaar heb ik goede en minder goede ervaringen gehad, gelukkig wel meer goede dan minder goede, maar ik heb er altijd iets uit gehaald. Ik heb echt onopnoemelijk veel geleerd dit jaar, wat gaat van praktische zaken als op mijn eigen benen staan of simpelweg te breien, tot meer persoonlijke zaken als weten wie ik ben en wat ik wil. Ook heb ik meer om België geleerd, omdat mensen me regelmatig in een gesprek vroegen hoe dit of dat in België was; maar ook over andere landen en culturen in de wereld weet ik meer nu. Het maakt me ook niet uit of ik meerdere uren moet reizen om iemand te bezoeken; er is zoveel meer dan ons kleine België.

Ik ben heel blij dat ik heel mijn jaar doorgebracht heb in 1 gastgezin; een gezin die als echte familie aanvoelen. Ze hebben me verzekerd dat ik altijd welkom ben in hun huis en ik ga echt nog veel contact met hun houden. Mede door hun is NW een deel van mij en heb ik er mijn hart verloren; er zal altijd een stukje van mij ook in NW blijven, want hoe je het ook draait of keert, terug in België zal ik ook niet helemaal dezelfde persoon zijn als hier.

Ik kan niet beschrijven hoe ik alles en iedereen hier ga missen, ik heb hier zoveel mensen leren kennen, mensen waar ik lief en leed mee gedeeld heb. Ik weet dat het allemaal wel wat dramatisch klinkt, want ”NW is niet zo ver, je kan altijd op bezoek gaan”; iets dat waar is en wat ik ook zeker zal doen, maar het zal toch nooit helemaal hetzelfde zijn. Woorden, laat staan Nederlandse woorden, en foto’s kunnen niet beschrijven wat ik hier allemaal heb meegemaakt. Dus als laatste wil ik nog iedereen zeer hard bedanken die me doorheen mijn jaar gesteund heeft. Ik dank jullie allen.