Sol, sol, kom igjen..

Hei folkens! Ik probeer mijn belofte vol te houden om iets meer op mijn blog te schrijven, dus hier ben ik weer. 't Is momenteel heel druk op school met enorm veel huiswerk enzo, maar geen nood, ik klaar dat wel. Er staan ook eindelijk nieuwe foto's online, zowel op facebook als hier op de fotopagina. Ik besef dat niet alle foto's even goed of mooi zijn, maar ik nek eigenlijk een beetje om photoshop te gebruiken om ze te bewerken. Het is de kunst van fotograferen om ze zo te maken, dat ze niet bewerkt moeten worden, vind ik.

Beginnen doe ik met het weekend van 4 tot 6 febrari want toen was het midtårsopphold (wat in het nederlands midden in het jaar kamp ofzo wordt). Vrijdag middag namen Riccardo en ik de bus naar Finnsnes, waar we rond 17u aankwamen. Het was heel fijn om iedereen nog eens terug te zien, het was immers al van eind september geleden. Waar we deze keer logeerden was ook wel een fijne plaats als vorige keer, het was een school en we sliepen in klaslokalen. In tegenstelling tot vorige keer waren er deze keer ook douches, wat ook altijd mooi mee gekomen is. Zaterdag was het vooral praten enzo, over hoe het tot nu toe al geweest was, sommige mensen die van gezin veranderd waren, mogelijke problemen etc. 's Avonds zijn we dan met z'n allen gaan eten in een pizzaria. Naar goede gewoonte heb ik eigenlijk het hele weekend vooral met de aziaten rondgehangen; die zijn zo fijn. Zondag hebben Riccardo en ik rond 17u de bus terug naar Narvik genomen. Ik kan me goed inbeelden dat het voor jullie totaal niet interessant klinkt zo een weekend, maar dat is het echt wel. Het doet goed om met mensen te praten die hetzelfde meemaken en die u daardoor veel beter verstaan, want hoe goed anderen ook hun best doen, men begrijpt iets pas echt als men in dezelfde schoenen staat. Verder was het ook heel fijn dat iedereen (of ja bijna iedereen, met uitzondering van de italianen die de hele tijd italiaans praten) noors sprak en er ook heel goed in was.


Tata en mezelf




Riccardo en mezelf


Dan vorige week donderdag was ook een speciale dag. Er gaat hier namelijk de traditie dat we vrij krijgen op school de eerste dag dat de zon terug op de school schijnt, wordt 'solfri' genoemd. Grappig want sommige waren al een paar dagen aan het zingen van "Sol, sol, kom igjen" (zon, zon, kom terug) en dan plots werd er donderdag rond half 11 door de luidsprekers afgeroepen dat we vrij kregen voor de rest van de dag. Ik vond het fijn als het zo donker was en dacht dus dat ik de zon niet gemist had, maar ik kan u verzekeren dat het een fijn gevoel geeft om die terug te zien na een dikke drie maanden. De maan staat overdag ook aan de hemel dus soms maakt dat dus dat de zon en de maan tegelijkertijd te zien zijn. Maar het wil niet zeggen omdat de zon schijnt dat het daarom ook minder koud is, in tegendeel, het is nog steeds heel koud, en daar bedoel ik dan -15 graden mee. Op zich nog wel te doen, maar er is altijd veel koude wind dus dat maakt nog een paar graden kouder.


Zalig met zon èn sneeuw!

In mijn vorig blogbericht had ik verteld over Riccardo, de nieuwe AFS'er in Narvik. Nu is er ook nog een meisje van Turkije bijgekomen in Narvik. Vriendelijk als ik ben heb ik ze fijn rondgeleid in de stad en de fijne plekjes laten zien enzo. Riccardo gaat naar dezelfde school als mij en dat is soms wel raar omdat hij nog niet veel mensen kent en dus met gevolg mij dus overal en altijd volgt, wat soms wel irriterend kan werken aangezien ik hier mijn eigen leven en vrienden heb en niet de behoefte heb om altijd gevolgd te worden. Maar in de loop van de tijd zal hij wel zijn eigen vrienden vinden.

Vorig vrijdag was ik naar een fijn en speciaal feestje geweest, niet dat het mijn gewoonte is om hier over alle feestjes te vertellen, maar deze keer mag dat wel. Het was een afterski feestje in de skihut op de berg, waar we dus met de lift heen moesten. We waren extra vroeg gegaan, en maar goed aan want er was een temenis lange rij. Het uitzicht was wel zalig daarboven op de berg, de hut was op ongeveer 1200 meter en er was een heel fijn uitzicht over heel Narvikkommune.

Dit weekend zijn we nog eens naar Sjøvegan geweest, waar we dus onze hytte (hut, cabine, ...) hebben. Ik was er nog maar een keer geweest voor een heel weekend dus ik keek er wel naar uit. Sjøvegan is een klein dorpje, het is er heel rustig maar heel mooi. Ideaal om even tot rust te komen; net wat ik nodig had. Zaterdag hadden we onze eigen baan voor te ake gemaakt op de berg in de tuin, wat heel grappig en fijn was. Er lag daar veel meer sneeuw als in Narvik, elke pas die ik nam stond ik tot ver boven mijn knie in de sneeuw. Zondag was het extra fijn want toen kwam de zon er even gezellig bij. Zalig om u gewoon in te sneeuw te kunnen gooien met de zon op uw gezicht.





Laatst had ik toevallig een tv programma op televisie gezien en het handelde om de verschillen tussen personen in het oosten en noorden enzo, van NW dan. Mensen van noord NW werden beschreven als open mensen, maar met een groffe en simpele humor. Kan ik me persoonlijk zeer goed in vinden en ik ben dus op de juiste plaats terecht gekomen.

Wat me dadelijk bij het volgende brengt, ik denk dat het wel te merken is aan wat ik hier schrijf op mijn blog, maar ik ben hier echt heel goed terecht gekomen en op dit moment een heel fijne tijd heb hier. School is fijn (op die manier school fijn kan zijn natuurlijk), ik heb vrienden waar ik na school mee afspreek, mee naar feestjes ga en sleepovers mee houdt en ik heb een zeer vriendelijke en lieve familie waar ik altijd bij terecht kan als er iets zou zijn. Ik besef zeker en vast dat ik met mijn gat in de boter ben gevallen. Uiteraard zijn er ook dagen dat het wat minder gaat, maar deze horen er tenslotte bij en ik ben dan ook blij dat deze er zijn, zodat ik des te meer van de fijne dagen geniet, zodat ik besef dat niet alles altijd van zelf komt, dat men er zelf voor moet werken.

Dus dan rest er mij voor deze keer alleen nog maar «takk for meg» te zeggen, wat letterlijk betekent «dank u voor mij». Ze zeggen dit altijd als ze ergens geweest zijn, of de volgende keer als ze elkaar opnieuw zien zeggen ze «takk for sist», wat dus «dank u voor laatst» betekent. Så takk for meg kjære venner, vi snakkes!