Nu zijn er nog welgeteld twee dagen tot ik van Narvik weg ga. Van woensdag tot vrijdag hebben we een afsluitingskamp voor Noord-NW en van vrijdag tot zaterdag wordt iedereen in Oslo verzameld en zaterdag ben ik thuis. Ik zal jullie niet moeten vertellen dat het nog twee stressvolle dagen worden. Natuurlijk ben ik nog niet begonnen met pakken en er zijn nog een hele boel mensen waar ik afscheid van moet nemen; twee dingen die ik probeer uit te stellen tot het allerlaatste.
Toen ik vorig jaar besliste om deel te nemen in een uitwisselingsprogramma naar Noorwegen heb ik veel verschillende reacties gekregen. Sommige vonden het een weggegooid jaar, andere vonden het een ervaring voor het leven. Een groot deel begreep wel niet waarom ik naar NW wou, ik hoor het ze nog zeggen: ”Waarom naar NW als je ook naar USA of Australië kunt?”. Wel, ik kan u vertellen, ik heb er geen seconde spijt van. Ik had dit jaar nodig voor mezelf, ik was nog niet klaar om te studeren. Dit is iets dat ik helemaal alleen heb gedaan en ik ben er mezelf dan ook echt in tegengekomen. Mijn landenkeuze valt ook makkelijk te verklaren; NW sprak mij aan, had iets speciaals in zich met de prachtige natuur en fjorden en is een van de beste landen om in te leven. Ze zeggen wel dat de mensen in NW gesloten zijn, maar het is gewoon een kwestie van ze te leren kennen, en dan zijn ze de meest gastvrije mensen die je je kan denken. Op zich maakt het niet veel uit of je uw jaar hebt aan de andere kant van de wereld of zoals mij, iets dichterbij. Je bent weg uit je vertrouwde omgeving en alles is anders, of je nu om 2000km afstand zit of 20000.
Het is niet gemakkelijk om uitwisselingstudent te zijn. Of je het nu wilt of niet, je bent sowieso niet helemaal dezelfde persoon als je eerst was: je wordt beinvloedt door je omgeving en plots kom je dan in een heel andere en nieuwe omgeving terecht. In België durfde ik gerust te vertellen wat ik over een bepaalde zaak dacht, althans tegen vertrouwde mensen maar, als je pas in uw land komt zijn er geen vertrouwde mensen, alles, maar dan ook echt iedereen en alles is nieuw. Tot de kleinste dingen waar je eigenlijk gewoon nog niet eens over had nagedacht. Ikzelf had het moeilijk in het begin om aan mensen te laten zien wie ik was. Maar na een bepaalde tijd gaat dat beter en kan je jezelf ontplooien, vooral omdat als je de taal kunt, dan word je geintegreerd en maak je meer en betere vrienden. Het is me meerdere keren voorgekomen dat als ik met mensen praat ze naderhand zeggen dat ze wel zin hadden om met mij te praten maar dat ze schrik waren dat ik hun niet zou verstaan. Taal en integratie, het hangt echt samen. Mensen kunnen u op het begin ook als een andere persoon zien dan dat ge eigenlijk zijt. Ik werd eerst gezien als een heel stille persoon, hoewel ik dat eigenlijk niet ben, zodra ik over de verlegenheidsdrempel kom. Ik werd in mijn familie en vrienden gezien als iemand die altijd wel tijd en zin had voor een grapje, om het zo te zeggen, dat kwam altijd wel vlot. Hier werd plots alles in het Engels, wat in mijn geval nu niet bepaald vlot is. Daarom dat ik toen echt gefocuseerd heb op het Noors; ik haatte het om in een noors gesprek plots met Engels te komen, maar ik wou toch graag meepraten dus dan praatte ik nog liever gebrekkig Noors dan Engels. Uitwisselingsstudent zijn is zoveel meer als gewoon een jaar naar een ander land gaan. Het is heel uw vertrouwde omgeving achter laten om zomaar in een andere gegooid te worden waar echt alles nieuw is. Ik weet nog goed hoe ik verloren liep in de stad en verkeerde bussen nam, maar na een paar keer ben je aan zo een dingen ook al weer gewoon. Veel went, maar niet alles.
In dit jaar heb ik goede en minder goede ervaringen gehad, gelukkig wel meer goede dan minder goede, maar ik heb er altijd iets uit gehaald. Ik heb echt onopnoemelijk veel geleerd dit jaar, wat gaat van praktische zaken als op mijn eigen benen staan of simpelweg te breien, tot meer persoonlijke zaken als weten wie ik ben en wat ik wil. Ook heb ik meer om België geleerd, omdat mensen me regelmatig in een gesprek vroegen hoe dit of dat in België was; maar ook over andere landen en culturen in de wereld weet ik meer nu. Het maakt me ook niet uit of ik meerdere uren moet reizen om iemand te bezoeken; er is zoveel meer dan ons kleine België.
Ik ben heel blij dat ik heel mijn jaar doorgebracht heb in 1 gastgezin; een gezin die als echte familie aanvoelen. Ze hebben me verzekerd dat ik altijd welkom ben in hun huis en ik ga echt nog veel contact met hun houden. Mede door hun is NW een deel van mij en heb ik er mijn hart verloren; er zal altijd een stukje van mij ook in NW blijven, want hoe je het ook draait of keert, terug in België zal ik ook niet helemaal dezelfde persoon zijn als hier.
Ik kan niet beschrijven hoe ik alles en iedereen hier ga missen, ik heb hier zoveel mensen leren kennen, mensen waar ik lief en leed mee gedeeld heb. Ik weet dat het allemaal wel wat dramatisch klinkt, want ”NW is niet zo ver, je kan altijd op bezoek gaan”; iets dat waar is en wat ik ook zeker zal doen, maar het zal toch nooit helemaal hetzelfde zijn. Woorden, laat staan Nederlandse woorden, en foto’s kunnen niet beschrijven wat ik hier allemaal heb meegemaakt. Dus als laatste wil ik nog iedereen zeer hard bedanken die me doorheen mijn jaar gesteund heeft. Ik dank jullie allen.
The pursuit of happiness
maandag 27 juni 2011
zaterdag 18 juni 2011
Turist Ruth
Heia. Dit zal wel het voorlaatste blogbericht worden over mijn wilde avonturen in Narvik en omgeving, maar daarom een extra lang; je bent gewaarschuwd.
Na de russetijd was het dus tijd voor examens. Ik had twee schriftelijke examens, Noors als tweede taal en Engels, ik vermoed dat ze beide wel best oke gingen, goed genoeg althans. Zoals al eerder vermeld vond ik het raar dat de leerlingen voor x-aantal schriftelijke examens werden opgeroepen maar het systeem van mondelinge examens is nog vreemder. Er zijn een paar op voorhand vastgelegde tijdspunten in 2 dagen waar je naar school moet komen voor het afroepen van een mogelijk mondeling examen. Een voorbeeld: dinsdag 14 juni is het trekking van godsdienst, wordt uw naam geroepen, krijg je een thema waar je dan 48uur hebt om voor te werken, een powerpoint maken enzo. Wordt je niet opgroepen, heb je vrij tot de volgende trekking wat een paar dagen later is. Ik vind het vooral een stom systeem omdat je dan eigenlijk niks kan planleggen. Maar geen probleem voor mij aangezien ik geen mondelinge examens had. De schriftelijke examens waren trouwens ook wel anders van hoe ik ze gewoon ben in DB; niks gewoon pen en papier. Alles gaat nog steeds via de computer, waar je dan eerst een speciaal dagspaswoord voor krijgt waarmee je dan de opgave kan downloaden. Verder huurt de school gepensioneerden in, 3 in elk lokaal, om een oogje in het zeil te houden en u te volgen als je eten wilt gaan halen of naar het toilet moet. Ze huren ook informatica stunten in van de hogeschool hier, die dan kunnen uitchecken of we op internet zitten te surfen. Als laatste mag je ook niet je naam op je examen schrijven, maar krijg je een speciale code, omdat het examen verbeterd wordt door twee buitenstaanders; iets wat ik dus helemaal vergeten was, natuurlijk. Bizar systeem, toch?
In het hemelvaart weekend, van 1 tot 4 juni, stond er een kleine vakantie naar Lofoten en Vesterålen gepland met mijn ouders; het is de eilandengroep ten westen van Narvik. Woensdag rond 17u vertrokken we en toen zijn we helemaal naar een klein plaatstje gereden in West-Lofoten, Eggum genaamd, waar we rond 11u aankwamen. Die avond was het een gedeeltelijke zonsverduistering; de zon werd voor 48% procent bedekt met de maan. Opzich niet zo heel bijzonder maar de middernachtzon en zonsverduistering komt blijkbaar maar heel zelden voor. Met het gewone oog was het niet te zien, maar met een zonnebril wel; we hadden er zelfs drie en toen was het heel goed te zien; door de verduistering waren de kleuren van de zon ook een beetje anders. Helaas was het bijna onmogelijk om het op foto vast te krijgen dus hier is er eentje van internet. Het lijkt er eigenlijk op alsof er iemand gewoon in de zon heeft gebeten, als in een koekje, vind ik.
van internet
zelfgemaakt
Na de gedeeltelijke zonsverduistering hebben we nog een uurtje verder gereden naar Hamnøy, waar we een hutje gehuurd hadden. De volgende dag regende het 's morgens, dus besloten we om naar het Vikingmuseum in Borg te gaan, en toen we daar een paar uur later buiten kwamen kwam de zon er langzaam maar zeker door, gelukkig. Daarna zijn we op bezoek gegaan bij een neef van Gunn die daar hun zomerhuisje hadden, klein en knus gezellig huisje aan het water. Ondertussen was het al in de vroege avond dus zijn we maar terug naar Hamnøy gereden waar we in een plaatselijk restaurant lekker gegeten hadden; walvis, moet je zeker eens proberen. Voor de verandering stonden we de volgende dag weer maar eens op met veel regen, maar toen zijn we naar Å gereden, het meest zuidelijke punt in Lofoten dat bereikbaar is met auto. Omdat het toch zo regende, zijn we daar na naar een Aquarium geweest in Kabelvåg. Vraag me niet waarom, maar ik vond het serieus eng. Al die vissen keken zo boos en het leek wel alsof ze elk moment de venstertjes konden open breken enzo. Na het enge aquarium zijn we nog een oude vriendin van Gunn gaan bezoeken en daarna een beetje rond gaan wandelen in Svolvær, de 'hoofdstad' van Lofoten. Die avond hadden we een hutje in Stamsund en er was net een caravanbijeenkomst, wat dus nog wel grappig was.
Zaterdag zouden we van Lofoten naar Vesterålen gaan, waar we de ferry voor zouden moeten nemen, aangezien die de 'grens' aangeeft. Om half10 namen we de ferry naar Melbu, waar we daarna weer een neef van Gunn zijn gaan bezoeken in Stokmarknes; die heeft echt overal familie zitten. Vervolgens zijn we verder gereden naar Sortland, een iets grotere stad in Vesterålen. Na daar wat gewinkeld te hebben, besloten we om terug naar Narvik te rijden, waar we rond 19u teurg aankwamen. Normaal zouden we zondag rond de middag terug komen, maar het regende echt heel hard en voor zondag hadden ze ook veel regen voorspeld dus dat had niet zoveel zin dan. Het is natuurlijk wel jammer dat het zoveel regende, maar het blijft toch een prachtige omgeving. Ze zeggen dat Lofoten Noorwegen in miniatuur is, omdat er zowel veel bergen zijn als platte landschappen etc. Iets bizar is wel dat de bergen in Lofoten heel spits zijn, terwijl ze in Vesterålen dan weer heel rond zijn. We hebben deze dagen echt enorm veel rondgereden en ze hebben mij veel fijne plaatsjes laten zien daar. Jammer van de regen, maar een reden te meer om nog eens terug te komen dan.
typisch voor Lofoten, vis die overal te drogen hangt; stinkt verschrikkelijk
9 juni had ik mijn koffers alweer gepakt voor het volgende avontuur: Tromsø-Kirkenes-Tromsø met Hurtigruten. Om 13u nam ik de bus naar Tromsø waar we rond 18u aankwamen, Thea was ondertussen ook op de bus gekomen en Marina en Veronika stonden ons al op te wachten in Tromsø; we waren compleet. De busrit was lang en warm, want ook in Noord-NW kan het warm zijn, jawel. Het was zo een 20 graden geloof ik, wat heel warm is na een winter tot begin mei. Die dagen zouden ook mogelijk de warmste van het jaar worden in Narvik, typisch dat ik me dan weer naar het echte noorden begeef, waar er van warmte niks te merken was, maar ja. Die avond hebben we eigenlijk niet meer zo bijzonder veel gedaan, inchecken, de kamers inspecteren, uitzoeken wat er allemaal op de boot te vinden was. De volgende dag kwamen we rond kwart voor 1 aan in Honningsvåg, waar we een plaatsje op de bus gereserveerd hadden naar Noordkaap. Het was ongeveer 3 kwartier rijden doorheen prachtig landschap en we hadden een best grappige gids. Ze zei dat ze daar maar twee bossen hebben en een daarvan zagen we net aan de rechterkant, wat 5 tot 10 bomen waren die toevallig samen stonden; een bos, ja. Onderweg kwamen we ook veel rendieren tegen, ze hebben daar geen koeien ofzo omdat het daar veel te koud voor is. Noordkaap zelf was ook best koud en zeer windering, maar toch wel echt de moeite waard, het persoonlijke hoogtepunt van de reis ook. Toch belangrijk om te melden is dat Noordkaap eigenlijk helemaal niet het meest noordelijke punt is. Er is nog een klein stuk land dat hoger ligt, maar daar kan je niet met de auto geraken. Toen we terug reden met de bus hadden we nog een kleine tussenstop bij een plaatselijke samische familie, interessant eigenlijk om te zien hoe zij leven.
onze nieuwe samische vriend
op noordkaap
's Avonds kruiste we de boot die zuidelijk ging, en wij gingen dus noordelijk, dus er was een wedstrijd tussen de twee boten om het meeste mensen op dek te krijgen. De mensen die op de boot werkten hadden hun een beetje verkleed als piraten en er was ook muziek enzo. De volgende dag, wat ondertussen al zaterdag was, kwamen we rond 10uur aan in Kirkenes, waar de boot zou draaien om terug zuidelijk te gaan. Kirkenes is niet echt een mooie stad, ze ligt bijna in Rusland wat ook goed te merken is. Alles staat er in zowel Noors als Russisch, er lopen veel russische mensen rond etc. Rond 16u waren we ook nog even aan land gegaan in Vardø, wat al iets mooier was, maar daar stond plots de helft in het Fins. 's Avonds was er weer ambiance op de boot, want nu waren wij de boot die zuidelijk ging en een boot zou kruisen die noordelijk ging. Omdat het eigenlijk al de laatste avond was van ons reisje eigenlijk, besloten we om maar niet te gaan slapen. Om 7u 's morgens opende het ontbijt en jawel, we waren als eerste daar. Na het ontbijt hebben we ons toch even 2uurtjes te slapen gelegd en rond half11 kwamen we aan in Hammerfest. We beklommen zelfs even een berg zodat we ruim overzicht hadden over de zeer mooie stad. Ze zeggen dat Hammerfest de meest noordelijke stad is, maar eigenlijk is dat Honningsvåg.
Die dag, zondag, kwamen we rond middernacht terug aan in Tromsø, waar Thea en ik opgehaald werden door haar gastbroer. Rond 2u waren we thuis bij Thea, waar ik bleef slapen zodat ik de volgende dag om 11u de bus richting Narvik kon nemen. Zowel in het heengaan als in het terugkomen was er middernachtzon in Tromsø, zeer gezellig en vreemd tegelijkertijd om een zonnebril nodig te hebben om 11u 's avonds. De tijd dat we op de boot waren en niet aan land gingen, hebben we eigenlijk vooral in het bubbelbad gezeten, wat op het bijna hoogste dek was, buiten natuurlijk. Puur genieten om in een bubbelbad te zitten en het prachtige Noorse landschap recht voor uw ogen te hebben. We kwamen langs veel kleine dorpjes die echt idyllisch waren. Er waren wel meer mogelijkheden om georganiseerde excursies te doen, maar we hadden vaak gewoon meer zin om zelf te plaatsen te ontdekken ipv een museum te bezoeken. Reizen met Hurtigruten was een heel fijne ervaring eigenlijk en het was dan ook een heel fijne reis met extreem fijn gezelschap. Voor meer foto's kan je terecht bij “Foto's” hier op mijn blog.
Nu rest er mij nog welgeteld 11 dagen in Narvik. 29 juni vertrek ik naar Vesterålen waar we ons laatste AFS kamp hebben, met iedereen van Noord-NW. Daar blijven we dan tot 1 juli, wanneer we naar Oslo vliegen, waar iedereen van heel NW verzameld wordt, en 2 juli neem ik het vliegtuig terug naar België. Wat doe je de laatste twee weken in je gastgezin waar je een heel jaar hebt bijgewoond? Mijn dagen zijn nog goed gevuld: zondag gaan we naar de Polar Zoo, volgend weekend naar de hut in Sjøvegan en gaat Kjell een marathon lopen in Tromsø, afscheidsfeest op school etc. Dinsdag is Lina Maria ook nog naar hier gekomen en ze blijft tot ik vertrek, zeer fijn dus. Maar er zijn nog zoveel dingen die ik moet doen en mijn hoofd is een en al chaos. Maar ik beloof jullie nog 1 blogbericht voor ik terug ben. Vi ses snart!
Na de russetijd was het dus tijd voor examens. Ik had twee schriftelijke examens, Noors als tweede taal en Engels, ik vermoed dat ze beide wel best oke gingen, goed genoeg althans. Zoals al eerder vermeld vond ik het raar dat de leerlingen voor x-aantal schriftelijke examens werden opgeroepen maar het systeem van mondelinge examens is nog vreemder. Er zijn een paar op voorhand vastgelegde tijdspunten in 2 dagen waar je naar school moet komen voor het afroepen van een mogelijk mondeling examen. Een voorbeeld: dinsdag 14 juni is het trekking van godsdienst, wordt uw naam geroepen, krijg je een thema waar je dan 48uur hebt om voor te werken, een powerpoint maken enzo. Wordt je niet opgroepen, heb je vrij tot de volgende trekking wat een paar dagen later is. Ik vind het vooral een stom systeem omdat je dan eigenlijk niks kan planleggen. Maar geen probleem voor mij aangezien ik geen mondelinge examens had. De schriftelijke examens waren trouwens ook wel anders van hoe ik ze gewoon ben in DB; niks gewoon pen en papier. Alles gaat nog steeds via de computer, waar je dan eerst een speciaal dagspaswoord voor krijgt waarmee je dan de opgave kan downloaden. Verder huurt de school gepensioneerden in, 3 in elk lokaal, om een oogje in het zeil te houden en u te volgen als je eten wilt gaan halen of naar het toilet moet. Ze huren ook informatica stunten in van de hogeschool hier, die dan kunnen uitchecken of we op internet zitten te surfen. Als laatste mag je ook niet je naam op je examen schrijven, maar krijg je een speciale code, omdat het examen verbeterd wordt door twee buitenstaanders; iets wat ik dus helemaal vergeten was, natuurlijk. Bizar systeem, toch?
In het hemelvaart weekend, van 1 tot 4 juni, stond er een kleine vakantie naar Lofoten en Vesterålen gepland met mijn ouders; het is de eilandengroep ten westen van Narvik. Woensdag rond 17u vertrokken we en toen zijn we helemaal naar een klein plaatstje gereden in West-Lofoten, Eggum genaamd, waar we rond 11u aankwamen. Die avond was het een gedeeltelijke zonsverduistering; de zon werd voor 48% procent bedekt met de maan. Opzich niet zo heel bijzonder maar de middernachtzon en zonsverduistering komt blijkbaar maar heel zelden voor. Met het gewone oog was het niet te zien, maar met een zonnebril wel; we hadden er zelfs drie en toen was het heel goed te zien; door de verduistering waren de kleuren van de zon ook een beetje anders. Helaas was het bijna onmogelijk om het op foto vast te krijgen dus hier is er eentje van internet. Het lijkt er eigenlijk op alsof er iemand gewoon in de zon heeft gebeten, als in een koekje, vind ik.
van internet
zelfgemaakt
Na de gedeeltelijke zonsverduistering hebben we nog een uurtje verder gereden naar Hamnøy, waar we een hutje gehuurd hadden. De volgende dag regende het 's morgens, dus besloten we om naar het Vikingmuseum in Borg te gaan, en toen we daar een paar uur later buiten kwamen kwam de zon er langzaam maar zeker door, gelukkig. Daarna zijn we op bezoek gegaan bij een neef van Gunn die daar hun zomerhuisje hadden, klein en knus gezellig huisje aan het water. Ondertussen was het al in de vroege avond dus zijn we maar terug naar Hamnøy gereden waar we in een plaatselijk restaurant lekker gegeten hadden; walvis, moet je zeker eens proberen. Voor de verandering stonden we de volgende dag weer maar eens op met veel regen, maar toen zijn we naar Å gereden, het meest zuidelijke punt in Lofoten dat bereikbaar is met auto. Omdat het toch zo regende, zijn we daar na naar een Aquarium geweest in Kabelvåg. Vraag me niet waarom, maar ik vond het serieus eng. Al die vissen keken zo boos en het leek wel alsof ze elk moment de venstertjes konden open breken enzo. Na het enge aquarium zijn we nog een oude vriendin van Gunn gaan bezoeken en daarna een beetje rond gaan wandelen in Svolvær, de 'hoofdstad' van Lofoten. Die avond hadden we een hutje in Stamsund en er was net een caravanbijeenkomst, wat dus nog wel grappig was.
Zaterdag zouden we van Lofoten naar Vesterålen gaan, waar we de ferry voor zouden moeten nemen, aangezien die de 'grens' aangeeft. Om half10 namen we de ferry naar Melbu, waar we daarna weer een neef van Gunn zijn gaan bezoeken in Stokmarknes; die heeft echt overal familie zitten. Vervolgens zijn we verder gereden naar Sortland, een iets grotere stad in Vesterålen. Na daar wat gewinkeld te hebben, besloten we om terug naar Narvik te rijden, waar we rond 19u teurg aankwamen. Normaal zouden we zondag rond de middag terug komen, maar het regende echt heel hard en voor zondag hadden ze ook veel regen voorspeld dus dat had niet zoveel zin dan. Het is natuurlijk wel jammer dat het zoveel regende, maar het blijft toch een prachtige omgeving. Ze zeggen dat Lofoten Noorwegen in miniatuur is, omdat er zowel veel bergen zijn als platte landschappen etc. Iets bizar is wel dat de bergen in Lofoten heel spits zijn, terwijl ze in Vesterålen dan weer heel rond zijn. We hebben deze dagen echt enorm veel rondgereden en ze hebben mij veel fijne plaatsjes laten zien daar. Jammer van de regen, maar een reden te meer om nog eens terug te komen dan.
typisch voor Lofoten, vis die overal te drogen hangt; stinkt verschrikkelijk
9 juni had ik mijn koffers alweer gepakt voor het volgende avontuur: Tromsø-Kirkenes-Tromsø met Hurtigruten. Om 13u nam ik de bus naar Tromsø waar we rond 18u aankwamen, Thea was ondertussen ook op de bus gekomen en Marina en Veronika stonden ons al op te wachten in Tromsø; we waren compleet. De busrit was lang en warm, want ook in Noord-NW kan het warm zijn, jawel. Het was zo een 20 graden geloof ik, wat heel warm is na een winter tot begin mei. Die dagen zouden ook mogelijk de warmste van het jaar worden in Narvik, typisch dat ik me dan weer naar het echte noorden begeef, waar er van warmte niks te merken was, maar ja. Die avond hebben we eigenlijk niet meer zo bijzonder veel gedaan, inchecken, de kamers inspecteren, uitzoeken wat er allemaal op de boot te vinden was. De volgende dag kwamen we rond kwart voor 1 aan in Honningsvåg, waar we een plaatsje op de bus gereserveerd hadden naar Noordkaap. Het was ongeveer 3 kwartier rijden doorheen prachtig landschap en we hadden een best grappige gids. Ze zei dat ze daar maar twee bossen hebben en een daarvan zagen we net aan de rechterkant, wat 5 tot 10 bomen waren die toevallig samen stonden; een bos, ja. Onderweg kwamen we ook veel rendieren tegen, ze hebben daar geen koeien ofzo omdat het daar veel te koud voor is. Noordkaap zelf was ook best koud en zeer windering, maar toch wel echt de moeite waard, het persoonlijke hoogtepunt van de reis ook. Toch belangrijk om te melden is dat Noordkaap eigenlijk helemaal niet het meest noordelijke punt is. Er is nog een klein stuk land dat hoger ligt, maar daar kan je niet met de auto geraken. Toen we terug reden met de bus hadden we nog een kleine tussenstop bij een plaatselijke samische familie, interessant eigenlijk om te zien hoe zij leven.
onze nieuwe samische vriend
op noordkaap
's Avonds kruiste we de boot die zuidelijk ging, en wij gingen dus noordelijk, dus er was een wedstrijd tussen de twee boten om het meeste mensen op dek te krijgen. De mensen die op de boot werkten hadden hun een beetje verkleed als piraten en er was ook muziek enzo. De volgende dag, wat ondertussen al zaterdag was, kwamen we rond 10uur aan in Kirkenes, waar de boot zou draaien om terug zuidelijk te gaan. Kirkenes is niet echt een mooie stad, ze ligt bijna in Rusland wat ook goed te merken is. Alles staat er in zowel Noors als Russisch, er lopen veel russische mensen rond etc. Rond 16u waren we ook nog even aan land gegaan in Vardø, wat al iets mooier was, maar daar stond plots de helft in het Fins. 's Avonds was er weer ambiance op de boot, want nu waren wij de boot die zuidelijk ging en een boot zou kruisen die noordelijk ging. Omdat het eigenlijk al de laatste avond was van ons reisje eigenlijk, besloten we om maar niet te gaan slapen. Om 7u 's morgens opende het ontbijt en jawel, we waren als eerste daar. Na het ontbijt hebben we ons toch even 2uurtjes te slapen gelegd en rond half11 kwamen we aan in Hammerfest. We beklommen zelfs even een berg zodat we ruim overzicht hadden over de zeer mooie stad. Ze zeggen dat Hammerfest de meest noordelijke stad is, maar eigenlijk is dat Honningsvåg.
Die dag, zondag, kwamen we rond middernacht terug aan in Tromsø, waar Thea en ik opgehaald werden door haar gastbroer. Rond 2u waren we thuis bij Thea, waar ik bleef slapen zodat ik de volgende dag om 11u de bus richting Narvik kon nemen. Zowel in het heengaan als in het terugkomen was er middernachtzon in Tromsø, zeer gezellig en vreemd tegelijkertijd om een zonnebril nodig te hebben om 11u 's avonds. De tijd dat we op de boot waren en niet aan land gingen, hebben we eigenlijk vooral in het bubbelbad gezeten, wat op het bijna hoogste dek was, buiten natuurlijk. Puur genieten om in een bubbelbad te zitten en het prachtige Noorse landschap recht voor uw ogen te hebben. We kwamen langs veel kleine dorpjes die echt idyllisch waren. Er waren wel meer mogelijkheden om georganiseerde excursies te doen, maar we hadden vaak gewoon meer zin om zelf te plaatsen te ontdekken ipv een museum te bezoeken. Reizen met Hurtigruten was een heel fijne ervaring eigenlijk en het was dan ook een heel fijne reis met extreem fijn gezelschap. Voor meer foto's kan je terecht bij “Foto's” hier op mijn blog.
Nu rest er mij nog welgeteld 11 dagen in Narvik. 29 juni vertrek ik naar Vesterålen waar we ons laatste AFS kamp hebben, met iedereen van Noord-NW. Daar blijven we dan tot 1 juli, wanneer we naar Oslo vliegen, waar iedereen van heel NW verzameld wordt, en 2 juli neem ik het vliegtuig terug naar België. Wat doe je de laatste twee weken in je gastgezin waar je een heel jaar hebt bijgewoond? Mijn dagen zijn nog goed gevuld: zondag gaan we naar de Polar Zoo, volgend weekend naar de hut in Sjøvegan en gaat Kjell een marathon lopen in Tromsø, afscheidsfeest op school etc. Dinsdag is Lina Maria ook nog naar hier gekomen en ze blijft tot ik vertrek, zeer fijn dus. Maar er zijn nog zoveel dingen die ik moet doen en mijn hoofd is een en al chaos. Maar ik beloof jullie nog 1 blogbericht voor ik terug ben. Vi ses snart!
Abonneren op:
Posts (Atom)